Pomoć od 100 evra svim punoletnim građanima je zakasnela i neprimerena potrebama ljudi u Srbiji – taj iznos nije ni blizu dovoljan da se pokriju osnovni mesečni troškovi života prosečnog pojedinca.
Pored toga, pomoć neće stići do onih kojima je najpotrebnija – ljudi koji žive u ekstremnom siromaštvu i nemaju prijavljeno prebivalište zbog čega nisu u mogućnosti da izvade lična dokumenta i time ostvare svoja osnovna prava, među kojima je i ova jednokratna novčana pomoć.
Uredba o formiranju privremenog registra i načinu uplate jednokratne novčane pomoći doneta je 24.4.2020. kada je i odlučeno da pravo na pomoć imaju samo ljudi koji su do tog datuma imali aktivno prebivalište na teritoriji Republike Srbije. Procena je da samo na teritoriji Beograda živi preko 5000 beskućnika, ali i 40 000 Roma, koji žive u neformalnim naseljima, od kojih mnogi ne ispunjavaju uslove za dobijanje pomoći.
Ovim postupkom, država, koja tokom vanrednog stanja nije radila ništa po pitanju pomoći ljudima koji žive u ekstremnom siromaštvu, nastavlja isto da se ponaša i nakon proglašenja kraja vanrednog stanja – oni koji nemaju dokumenta za državu jednostavno ne postoje. U ovoj situaciji dolazimo do hiljadu puta potvrđene tužne istine sistema u kojem živimo – ljudi koji nemaju dokumenta, time što su lišeni osnovnih prava, bivaju tretirani kao da nisu ljudska bića.
Uzevši u obzir sve gore navedeno, jedino što nam preostaje je da nastavimo da budemo solidarni, uz neprestano preispitivanje sistema u kome ljudi žive bez trunke dostojanstva.